Mehman Göytepeli

      

İnsanın özü də bir kainatdı

 Hər kəs öz içində dolanıb gəzir,
 Heç kimin, heç kimə qalmayıb ərki.
 Milyon aləmi var bu kainatın,
 Göydə baş verəni, yer nə bilir ki...

 Bilinmir sərhəddi, bilinmir səddi,
 Kainat nə boyda, nə biçimdədi?!
 Özü, öz içinə sığmayan aləm
 Haqqın göndərdiyi söz içindədi

 Bilən yox mayası hayandan gəlib,
 Hansı közdə bişib Günəşi, Ayı.
 Yerin qatlarında nələr gizlənib,
 Göydəki ulduzun neçədi sayı...

 Bir ruh, bir bədəni necə gəzdirir,
 İnsani gəzdirən o canda nə var.
 Bilən yox kainat hayanda bitir,
 Bitdiyi o yerdən, o yanda nə var?!

 İçi sirlə dolu kitabdı insan,
 Insan möcüzədi, insan həyatdı.
 İçinə bir aləm sığırsa; -Demək ;
 -İnsanın özü  də bir kainatdı...



Yaman olurmuş ox dadı

 Ürəyimə dəymə gülüm,
 Qan sizib, laxta-laxtadı.
 Yer dəyişib qəmlə sevinc,
 Qəm çıxıb, yenə taxtdadı.

 Gəzdim səni, o dağ, bu dağ,
 Qopdum düşdüm budağ-budağ,
 Yaman olurmuş ovlanmağ,
 Yaman olurmuş, ox dadı...

 Doğranmışam, bölüm-bölüm,
 Qan ağlayır içim, çölüm,
 Mən sənin acınam gülüm,
 Acın bir gözü toxdadı...

 Nə olar, kəsmə ülfəti,
 Sənsən könül səltənəti,
 Həsrətimin hərarəti,
 Sinənə dəydi,  toxdadı,,,

 Qoyma, yandım, öz ahımdan,
 Çıxammazsan  günahımdan,
 Qovma məni dərgahından,
 Sənsiz bu ömrün yox dadı...






Məndən sənin iyin gəlir...

 Qoy dərdini özüm çəkim,
 Sən də, hərdən yoxla məni.
 Bir gözünlə ağrımı al,
 Bir gözünlə oxla məni...

 Bu dərd yaman, yeyin gəlir
 İp çəkirəm düyün gəlir
 Məndən sənin iyin gəlir
 İnanmısan qoxla məni

 Sənsiz   ömrüm-günüm haram,
 Sən varsan, bil mən də varam,
 Dərdsiz bir "ev" axtarıram,
 Al qoynunda saxlla məni...



Mənsiz, mənlə qalandı, o...

 Qurban olum  hər gününə,
 Gün də gözəl, sən də gözəl
 Saçlarına işıq tutan,
 O, nəm teldə, dən də gözəl...

 Görüm  yansın nazın canı
 Yox imiş əhdi, peymanı
 Dar eyləyib bu dünyanı,
 Özü durub gendə gözəl...

 Sanki, aydı, göydən enib,
 Al yanağa nur çilənib,
 Dupdurudu, çox ələnib,
 Tanrı ələyində gözəl.

 Bir nağıldı ömrü-günü,
 Viran eşqi qəm sürgünü
 Mənim zövqüm onun könlü
 Durub, yambayandı, gözəl...

 Duyğu kimi qəlbə axan.
 Bir oddu yandırıb, yaxan
 "Tanrı fırçasindan çıxan"
 "Çəkdiyi" bu bəndə,  gözəl...

 Nə gerçək, nə yalandı o,
 Nə yox, nə var olandı o,
 Mənsiz, mənlə qalandı o,
 Dayanıbdı öndə gözəl...

---

---